Όχι άλλες γενικές και αόριστες απεργίες

 του Σταύρου Θεοδωράκη ( πηγή : www.protagon.gr )

Τώρα που τελείωσε η απεργία (και πριν ξεκινήσει η επόμενη) είναι ευκαιρία να πούμε μερικές καθαρές κουβέντες. Πιστεύει κανείς ότι κάτι άλλαξε με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ;  Ότι φοβήθηκε η τρόικα, η Μέρκελ ή έστω ο Βενιζέλος; Ότι θα πάρουν πίσω, έστω και στο ελάχιστο, κάποιες από τις αποφάσεις τους; Όχι βέβαια. Είναι περίπου σαν το κόλπο με τον καλό και τον κακό μπάτσο. Άλλωστε παιδιά του ίδιου κομματικού σωλήνα είναι οι πολιτικοί και οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα (γιατί αλλού υπάρχουν και ανεξάρτητα κινήματα).  Οι συνδικαλιστές όταν πετύχουν γίνονται βουλευτές και αν αποτύχουν ξαναγίνονται συνδικαλιστές (ή δήμαρχοι).

Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν πάρουμε τους 300 της Βουλής τους πετάξουμε στην θάλασσα και βάλουμε στη θέση τους, τους 300 ρήτορες των δρόμων και των καναλιών (αριστερούς, δεξιούς ή σοσιαλιστές), θα λυθούν τα προβλήματα μας; Και τέλος υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει ότι οι απεργίες, οι συγκεντρώσεις, οι κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις, οι αποκλεισμοί, δύο χρόνια τώρα, έχουν κάνει την ζωή μας καλύτερη; Τι κέρδισε ας πούμε, η κοινωνία, από την κατάληψη των 600 σχολείων; Τι κέρδισε που αυτή την εβδομάδα, κάποιοι κατέλαβαν τις χωματερές και γέμισαν τους δρόμους της Αττικής με σκουπίδια; Ταράχτηκαν οι γερμανοί νοικοκυραίοι, ή συγκινήθηκαν οι Φιλανδοί και τώρα θα ζητήσουν λιγότερες εγγυήσεις για να μας δανείσουν τα χρήματα τους.

Αν λοιπόν οι γενικές και αόριστες διαμαρτυρίες δεν δίνουν λύση, τότε τι κάνουμε; Κλεινόμαστε στα σπίτια μας και χαζεύουμε τηλεόραση; Όχι βέβαια. Η χώρα ειδικά αυτή την περίοδο έχει ανάγκη από ζωντανά (και ζωηρά!) κινήματα. Κινήματα όμως μεταρρύθμισης και όχι συντήρησης. Κινήματα που θα ανέτρεπαν ή τέλος πάντων θα έπλητταν το κατεστημένο που εξουσιάζει τη χώρα. Απαριθμώ μερικούς από τους στόχους αυτών του κινημάτων:

- Μείωση του κόστους του πολιτικού συστήματος. Το 2000 ο προϋπολογισμός της Βουλής ήταν 97 εκατομμύρια και το 2009 πήγε στα 222 (φέτος έπεσε στα 198)! Τα κόμματα το 2010 χρηματοδοτήθηκαν με 48 εκατομμύρια (11 περισσότερα από τα 37 που είχαν συμφωνηθεί - η ΝΔ έλαβε άλλα 5, το ΠΑΣΟΚ άλλα 4, το ΚΚΕ άλλα 1.3, ο ΣΥΡΙΖΑ άλλες 900 χιλιάδες και ο ΛΑΟΣ άλλες 700 χιλιάδες). Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν πάρει επιπλέον δάνεια 130 εκατομμυρίων (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου βεβαίως). Η μείωση μόνο του αριθμού των Βουλευτών από 300 σε 200 θα εξοικονομούσε στη χώρα 1 δισεκατομμύριο ετησίως!

- Να απολύσουν οι πολιτικοί τα ρουσφέτια τους (αντί να πάμε στην εφεδρεία). Επί αυτού έχω γράψει ολόκληρο άρθρο.

- Η εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία να αξιοποιηθεί από τις τοπικές κοινωνίες και οι μισθοί των ιερωμένων να πάψουν σταδιακά να επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτή θα περίμενε κανείς να ήταν η πρόταση των ιεραρχών (αυτή τη δύσκολη εποχή) αντιθέτως όμως βγήκαν και απείλησαν ότι αν πειραχθούν οι μισθοί τους  θα συμμετέχουν και αυτοί στα κινήματα του λαού. Αλλά θα μου πείτε εδώ κάποιοι (συντηρητικοί) αριστεροί στήριξαν το κίνημα των απόστρατων αξιωματικών στους δεσποτάδες δεν θα ενδώσουν;  

- Φυλάκιση των μεγάλων οφειλετών και των μεγάλων φοροκλεπτών. «Αυτών που συστηματικά υποκρύπτουν τα εισοδήματα τους» (όπως μου είπε την Κυριακή στους «Πρωταγωνιστές» ο Δραγασάκης, ιστορικό στέλεχος του Συνασπισμού). Και μόνο ένα μήνα να εφαρμοζόταν το μέτρο της φυλάκισης, όλοι αυτοί οι φλώροι των Αθηνών που κυκλοφορούν με Hammer και χρυσά μανικετόκουμπα θα έσπευδαν στο ταμείο να πληρώσουν.

- Απαγόρευση των off shore με τις οποίες η «κυρίαρχη τάξη» πραγματοποιεί τις συναλλαγές της (από μεταγραφές ποδοσφαιριστών ως το χτίσιμο κατοικιών, ενοικίαση εξοχικών και αγορά θαλαμηγών). Ο Χριστοδουλάκης είχε κάποτε ξεκινήσει μια προσπάθεια απαγόρευσης των off shore, οι «επόμενοι» όμως και οι τωρινοί έβαλαν την υπόθεση στο συρτάρι.

- Άνοιγμα και έλεγχος των private λογαριασμών  στις τράπεζες της Ελλάδας, της Ελβετίας (και άλλων «παραδείσων») εκεί που κρύβονται «τα μαύρα χρήματα των πλουσίων ελλήνων με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις» (όπως έγραψαν οι αμερικάνικες εφημερίδες). Μόνο οι πρώτοι 40 λογαριασμοί που άνοιξαν στην Ελλάδα αποκάλυψαν 80 αδήλωτα εκατομμύρια. Όπως μου έλεγε ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ  αυτή είναι η μάχη των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο και ζητούν συμπαραστάτες.

Εμείς όμως αντί γι αυτές τις στοχευμένες μάχες προτιμάμε να επαναλαμβάνουμε τον κακό μας μεταπολιτευτικό εαυτό. Να κάνουμε γενικές και αόριστες κινητοποιήσεις προσπαθώντας να χωρέσουμε στην ίδια πλατεία ανέργους και ιδιοκτήτες ταξί, φοιτητές και συνταξιούχους, ναυτεργάτες και φαρμακοποιούς.  Και να υπερηφανευόμαστε (στα πρωινάδικα της τηλεόρασης)  που αποκλείσαμε την είσοδο των Φυλακών Κορυδαλλού εμποδίζοντας τους συγγενείς των φυλακισμένων να πάνε στο επισκεπτήριο της Τετάρτης.