του Γιάννη Πανούση ( www.aixmi.gr )
Με τραβάει η προοπτική του δρόμου και το φευγαλέο του ονείρου
Ν.Αρμπιλιάς, «Ο ταραγμένος ύπνος»
Επειδή το Πανεπιστήμιο της ελευθερίας, της ευθύνης και της αριστείας είναι το μέγα ζητούμενο της εποχής (πέρα από νόμους και κόμματα), θα’ θελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα ηθικής τάξης στους (υπο)κρυπτόμενους (υπο)κριτές.
1. Πώς γίνεται οι Συγκλητικοί – Καθηγητές, κατ’ιδίαν να δηλώνουν ότι συμφωνούν (εν όλω ή εν μέρει) με το Νόμο 4009/11, και οι Σύγκλητοι να παίρνουν ομόφωνα αποφάσεις για προσφυγές, αποχές κ.λ.π;
2. Πώς γίνεται Πρυτάνεις, που πολέμησαν μετά (τηλεοπτικής) μανίας το Νόμο 4009/11 και τις διατάξεις του Συμβουλίου ως αντισυνταγματικές να προετοιμάζουν τώρα τα «κουκιά τους» για να επανεκλεγούν από αυτό το, κατά δήλωσή τους, αντιδημοκρατικό, αντιακαδημαϊκό, «καθοδηγούμενο» όργανο;
3. Πώς γίνεται Καθηγητές που έχουν ζήσει, διδάξει, διοικήσει Πανεπιστήμια του εξωτερικού να επικαλούνται την ακαδημαϊκή ασυλία; Είχαν άσυλο εκεί που ερευνούσαν ή δίδασκαν; Αν όχι, γιατί εκεί δεν «επανασταστούσαν» κατά του «αστυνομικού κράτους»;
4. Πώς γίνεται αριστεροφανείς ή αριστερόπληκτοι εν γένει «Πανεπιστημιακοί» να προτείνουν την παράταση του (τελευτήσαντος τον ταραχώδη βίο) νόμου του 1982, τον οποίο οι ίδιοι αμφισβήτησαν, οι ίδιοι νόθευσαν και τώρα οι ίδιοι θέλουν να νεκραναστήσουν;
5. Πώς γίνεται κάποιοι 1000 συνεργαζόμενοι ή συγκλίνοντες με το νόμο Γιαννάκου – ΝΔ να ξιφουλκούν κατά του νόμου Διαμαντοπούλου – ΠΑΣΟΚ;
6. Πώς γίνεται όλοι να μιλάνε για το ελεύθερο Πανεπιστήμιο και οι περισσότεροι να φοβούνται να κυκλοφορήσουν ή να εκφραστούν ελεύθερα μέσα στις αίθουσες και στα προαύλια;
7. Πώς γίνεται πολλοί «συνοδοιπόροι» του κλειστού Πανεπιστημίου να γράφουν με όρους ιδεολογικούς και να διαβιώνουν επαγγελματικά με όρους αστικής πολυτέλειας;
8. Πώς γίνεται αριστερά κόμματα να παγιδεύονται από φιλόδοξους Πρυτάνεις και να παίζουν τα παιχνίδια εξουσίας τους (νομίζοντας ότι υπερασπίζουν αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο);
9. Πώς γίνεται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να δηλώνουν ότι επιθυμούν την κάθαρση και στο τέλος να υπερψηφίζουν διάταξη με την οποία βοηθούν να επανεκλεγούν και να επανέλθουν τα παλιά επαγγελματικά Πρυτανικά ζόμπις (που έχουν ήδη διοικήσει/κυβερνήσει επί 10-15 χρόνια τα ΑΕΙ);
10. Πώς γίνεται οι δυνάμει υποψήφιοι για τα νέα αξιώματα που προβλέπει ο Νόμος 4009/11 να έχουν ξεχάσει τις δηλώσεις τους για το άσυλο και τη φοιτητική συμμετοχή;
Οι εις πολλάς αμαρτίας περιπεσόντες πολλοί Πρυτάνεις καλά θα είναι να μην υιοθετήσουν τη λογική Καντάφι («Ας καεί η Λιβύη αν δεν κυβερνάμε εμείς»), να μη συνεχίσουν να κινούνται με βάση τις προ-καταλήψεις και –κυρίως- να αφήσουν τους νέους συναδέλφους να διοικήσουν το νέο, καλύτερο ή μη, Πανεπιστήμιο.
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Με τραβάει η προοπτική του δρόμου και το φευγαλέο του ονείρου
Ν.Αρμπιλιάς, «Ο ταραγμένος ύπνος»
Επειδή το Πανεπιστήμιο της ελευθερίας, της ευθύνης και της αριστείας είναι το μέγα ζητούμενο της εποχής (πέρα από νόμους και κόμματα), θα’ θελα να θέσω ορισμένα ερωτήματα ηθικής τάξης στους (υπο)κρυπτόμενους (υπο)κριτές.1. Πώς γίνεται οι Συγκλητικοί – Καθηγητές, κατ’ιδίαν να δηλώνουν ότι συμφωνούν (εν όλω ή εν μέρει) με το Νόμο 4009/11, και οι Σύγκλητοι να παίρνουν ομόφωνα αποφάσεις για προσφυγές, αποχές κ.λ.π;
2. Πώς γίνεται Πρυτάνεις, που πολέμησαν μετά (τηλεοπτικής) μανίας το Νόμο 4009/11 και τις διατάξεις του Συμβουλίου ως αντισυνταγματικές να προετοιμάζουν τώρα τα «κουκιά τους» για να επανεκλεγούν από αυτό το, κατά δήλωσή τους, αντιδημοκρατικό, αντιακαδημαϊκό, «καθοδηγούμενο» όργανο;
3. Πώς γίνεται Καθηγητές που έχουν ζήσει, διδάξει, διοικήσει Πανεπιστήμια του εξωτερικού να επικαλούνται την ακαδημαϊκή ασυλία; Είχαν άσυλο εκεί που ερευνούσαν ή δίδασκαν; Αν όχι, γιατί εκεί δεν «επανασταστούσαν» κατά του «αστυνομικού κράτους»;
4. Πώς γίνεται αριστεροφανείς ή αριστερόπληκτοι εν γένει «Πανεπιστημιακοί» να προτείνουν την παράταση του (τελευτήσαντος τον ταραχώδη βίο) νόμου του 1982, τον οποίο οι ίδιοι αμφισβήτησαν, οι ίδιοι νόθευσαν και τώρα οι ίδιοι θέλουν να νεκραναστήσουν;
5. Πώς γίνεται κάποιοι 1000 συνεργαζόμενοι ή συγκλίνοντες με το νόμο Γιαννάκου – ΝΔ να ξιφουλκούν κατά του νόμου Διαμαντοπούλου – ΠΑΣΟΚ;
6. Πώς γίνεται όλοι να μιλάνε για το ελεύθερο Πανεπιστήμιο και οι περισσότεροι να φοβούνται να κυκλοφορήσουν ή να εκφραστούν ελεύθερα μέσα στις αίθουσες και στα προαύλια;
7. Πώς γίνεται πολλοί «συνοδοιπόροι» του κλειστού Πανεπιστημίου να γράφουν με όρους ιδεολογικούς και να διαβιώνουν επαγγελματικά με όρους αστικής πολυτέλειας;
8. Πώς γίνεται αριστερά κόμματα να παγιδεύονται από φιλόδοξους Πρυτάνεις και να παίζουν τα παιχνίδια εξουσίας τους (νομίζοντας ότι υπερασπίζουν αυτοδιοικούμενο Πανεπιστήμιο);
9. Πώς γίνεται το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ να δηλώνουν ότι επιθυμούν την κάθαρση και στο τέλος να υπερψηφίζουν διάταξη με την οποία βοηθούν να επανεκλεγούν και να επανέλθουν τα παλιά επαγγελματικά Πρυτανικά ζόμπις (που έχουν ήδη διοικήσει/κυβερνήσει επί 10-15 χρόνια τα ΑΕΙ);
10. Πώς γίνεται οι δυνάμει υποψήφιοι για τα νέα αξιώματα που προβλέπει ο Νόμος 4009/11 να έχουν ξεχάσει τις δηλώσεις τους για το άσυλο και τη φοιτητική συμμετοχή;
Οι εις πολλάς αμαρτίας περιπεσόντες πολλοί Πρυτάνεις καλά θα είναι να μην υιοθετήσουν τη λογική Καντάφι («Ας καεί η Λιβύη αν δεν κυβερνάμε εμείς»), να μη συνεχίσουν να κινούνται με βάση τις προ-καταλήψεις και –κυρίως- να αφήσουν τους νέους συναδέλφους να διοικήσουν το νέο, καλύτερο ή μη, Πανεπιστήμιο.
*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να αποφεύγονται τα υβριστικά σχόλια.