Τα παιδιά δεν έχουν πάντα δίκιο

Του Χρήστου Αλεξίου

 Είναι από τα θέματα που με δίχασαν. Συνήθως για ό,τι συμβαίνει διαμορφώνω μια πρώτη άποψη κι έπειτα τρέχω να την στηρίξω με λογικά επιχειρήματα. Και  το κάνω με αγωνία, γιατί θέλω να επιβεβαιώνομαι, αλλά και με κάποια ευχαρίστηση, σαν να παίζω σε τηλεοπτικό παιχνίδι ερωτήσεων, όπου έχω δώσει από το σπίτι  μια απάντηση και περιμένω με ενδιαφέρον να μη με διαψεύσει ο τηλεπαρουσιαστής.

Εδώ όμως δεν ήξερα αν έπρεπε να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου. Αν έπρεπε να ανακινήσω τα εφηβικά μου αντανακλαστικά ή να εξοικειωθώ με τα τριάντα μου χρόνια. Να συμφωνήσω με την εύκολη κατάληψη των λυκείων ή να αρνηθώ το δικαίωμα των παιδιών να διαμαρτύρονται; Με τις μέρες καταστάλαξα. Και αν μου έδιναν μια ψήφο στις κατ’ επίφαση ψηφοφορίες που διεξάγονται εβδομαδιαίως, θα ψήφιζα κατά. Κυρίως γιατί δε θα 'θελα να ρίξω και άλλο νερό στο μύλο της κακής διαπαιδαγώγησης που συντελείται στα σχολεία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη χώρα μας.

Και εξηγούμαι : Αν υποθέσουμε ότι στόχος διαχρονικός της εκπαίδευσης είναι όχι μόνο η προετοιμασία παραγωγικών ανθρώπων σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά και (κυρίως αυτό) η διαμόρφωση μιας υπεύθυνης προσωπικότητας, οι καταλήψεις νομίζω ότι με τον τρόπο που διεξάγονται οδηγούν σε κακή κοινωνικοποίηση. Αφενός γιατί οι έφηβοι μαθαίνουν να λύνουν τα προβλήματα τους και να διαπραγματεύονται, με λάθος τρόπο και λάθος σειρά. Λογικά πρώτα μιλάς με όποιον διαφωνείς και ύστερα, όταν τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί, προβαίνεις σε κινήσεις ακραίες όπως οι καταλήψεις.

Οι μαθητές ωστόσο αντέδρασαν εξ αρχής ακραία, παρακάμπτοντας τα προηγούμενα στάδια. Αν όμως στα δεκαπέντε σου, αποφασίζεις να κλείσεις ως μαθητής το λύκειο για να διεκδικήσεις ό,τι νομίζεις πως  στερείσαι, στα τριανταπέντε σου θα κλείσεις ως αγρότης τους δρόμους και ως ταξιτζής τα λιμάνια, γιατί πολύ απλά το σχολείο σου έτσι σου έμαθε. Να διεκδικείς με τσαμπουκάδες και άγριες φωνές, με συνθήματα και προπηλακισμούς, όχι με διάλογο και επιχειρήματα. Με πρώτο στόχο να κάνεις εντύπωση, έστω με έτοιμα, πολυφορεμένα συνθήματα και όχι να συμβάλεις στην κοινωνική πρόοδο με μια ψύχραιμη στάση.

Απογοητευτική όμως είναι και η στάση των ανθρώπων που θα απέτρεπαν την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων. Οι καθηγητές των υπο κατάληψη σχολείων όμως,  μοιάζουν τραγικά με τους καραβανάδες του στρατού που αφήνουν να συμβαίνει το ο,τιδήποτε, αρκεί να μην είναι στον τομέα ευθύνης τους. Με το άλλοθι ''των δικαιωμάτων  που έχουν τα παιδιά να διεκδικούν ο,τι τους ανήκει'', πλήττουν την αξιοπρέπεια τους και υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τη δημόσια εικόνα τους.

Μια κοινωνία σε κρίση, τέτοια που είναι η  ελληνική, έχει ανάγκη τον νεανικό ενθουσιασμό, το αγωνιστικό φρόνημα, την προσήλωση σε στόχους  και ιδανικά. Είναι κρίμα όλα αυτά τα έμφυτα χαρακτηριστικά να εξαντλούνται σε ψευτοεπαναστατικές συμπεριφορές και αντικοινωνικές ενέργειες, μόνο και μονό γιατί κανείς δεν τολμά να τις καταδικάσει και να αντιπροτείνει κάτι διαφορετικό.

Τα παιδιά  δεν έχουν πάντα δίκιο, αλλά αυτό πρέπει κάποιος να τους το πει. Η κολακεία και η αδιαφορία δεν τους βοηθά να μεγαλώσουν. Κι όμως,   ένας 17χρονος στην εποχή μας έχει το δικαίωμα να κρίνεται σαν ενήλικος.